Vistas de página en total

lunes, 30 de noviembre de 2020

Noviembre2020/Miscelánea. BLANCANIEUS (TOMADO DE FUELLAS)

*

BLANCANIEUS

Un día d’ibierno en que as bolisas de nieu cayeban como plumas d’o zielo se trobaba una reina coflata chunto á una bentana que a suya bastida yera de fusta d’ebano. Yera cusindo. Se metió á alufrar en tanto continaba cusindo. Sin parar cuenta, se punchó en o dital con l’agulla e le cayoron t’a nieu tres gotas de sangre. En beyer o bonico que ye o royo en a nieu, pensó: «Si tenese un nino tan blanco como a nieu, tan royo como a sangre e tan negro como a fusta d’ista bastida…». Dimpués d’un tiempo tenió una filleta tan blanca como a nieu, tan roya como a sangre e con as zerras tan negras como un tizón. Por ixo la clamoron Blancanieus. E cuando libró a reina se morió. Cuando yera pasata una añada o rei se tornó a casar. A nueba muller yera fermosa, anque rufa e fachendosa, que no podeba estomacar que denguna estase más polita que ella. Teneba un mirallo marabilloso, que cuando se cataba en el diziba: –Mirallet, mirallet que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye? E o mirallo respondeba: –Reina, de todo o reino bos soz a más polida. E se quedaba satisfeita, porque sapeba que o mirallo deziba a berdá. Pero Blancanieus crexeba e cada bez yera más polida, e cuando cumplió siete añadas yera tan polida como a luz d’o día e más que a mesma reina. Una begata, cuando a reina li preguntó á o suyo mirallo: –Mirallet, mirallet que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye?, o mirallo respondió: –Ó, reina, que a más polida yéraz, agora Blancanieus milenta begatas más guapa que bos ye. Allora a reina s’espantó e se metió mala d’imbidia. Dende ixe inte, en que beyeba á Blancanieus se meteba negra, pos yera asabelo de gran l’odio que sentiba por ixa zagala. A imbidia e o despeito iban crexendo en o suyo corazón como gramen, dica que plegó á no tener ni un menuto de tranquilidá, ni de día ni de nuei. Allora mandó clamar á un cazataire e li dizió: –Portia ista mozeta t’a selba; no quiero tornar-la á beyer. La matarás e me trayerás os libianos suyos e o suyo figado como contrimuestra. O cazataire obedezió e la portió t’a selba, e ya eba sacato d’a pocha suya a naballa e prenzipiaba a clabar-le-ne en o suyo inozén corazón, cuando a mozeta pretó á plorar e li dizió: –Ai, quiesto cazataire, dixa-me bibir! M’amagaré en a selba e nunca no tornaré. E como yera una mozeta beroya, á o cazataire li fizió duelo e li dizió: –Bes-te-ne, nina, bes-te-ne. «Os lupos e os onsos lugo la matarán e la se mincharán», pensó. Manimenos sintió que se tiraba de denzima un peso muito gran por no tener que matar-la. Cuando tornaba ta casa pasó por debán un rayón, lo mató con a suya naballa e le sacó os libianos e o figado, e los lebó ta a reina como contrimuestra. O guisandero tenió que cozer-los con sal, e a endina muller los se minchó, creyendo que yeran os libianos e o figado de Blancanieus. A pobreta zagala se quedó sola en a selba. Teneba tanta zerina que se quedó catando fito fito as fuellas d’os árbols sin saper qué fer. Dimpués pretó á caminar. O camín yera pleno de zaborros, e de punchas as matas, e os lupos pasaban muito zerca d’ella sin fer-le cosa. Caminó dica que as suyas garras ya no podeban más, e cuando ya se feba de nueis alufró una caseta e s’amanó enta ella e i dentró ta descansar. En a caseta todo yera chiquín, pero muito bonico y escoscau: no se podeba demandar-ne más. Bi eba una meseta tapata con un manteler blanco, y en a meseta bi eba siete platez, cada uno con a suya cullareta, e siete naballetas, siete forquetas chiquetas e siete basez. Chunto t’a paré se trobaban una chunto a otra siete camas chiquetas con as suyas leiteras tan blancas como a nieu. Blancanieus, como teneba fambre e sete, minchó de cada platet un poquet de berdura e pan, bebió de cada baset un traguet de bino, pos no quereba beber-se-ne todo d’uno solo. Dimpués, como teneba suenio, se chitó en una cama e dimpués en otra, e fue prebando toz os leitos, porque denguno yera d’a suya mida: uno yera gran, otro curto,… dica que a setena cama li beniba chusta, e se i quedó e s’adormió. Cuando se fizo de nueis plegoron os amos d’a caseta: yeran siete nanos que picaban e feban foratos por os mons recuxirando minerals. Pretoron fuego á ras torzidas d’as suyas chiquetas lampas y en que s’alumbró a casa i beyoron que beluno bi yera estato, pos cosa no se trobaba como lo eban dixato.

Dizió o primero: –Quí s’ha posato en a mía silleta? O segundo: –¿Quí ha minchato d’o mío platet?      O terzero: –¿Quí ha tallato un troz d’o mío panet? O cuatreno: –¿Quí ha minchato d’a mía berdureta? O zinqueno:–¿Quí ha punchado con a mía forqueta? O seiseno: –¿Quí ha cortato con a mía naballeta?   O seteno: –¿Quí ha bebito d’o mío baset?

Dimpués o primer nanet cató arredol e, beyendo que en o suyo leito bi eba un chiquet rebullo, dizió: –¿Quí s’ha chitato en a mía cameta? Acudioron os otros templaus e dizioron de bez: –Tamién beluno s’ha coflato en a mía. Pero o seteno, en beyer a suya, escubrió á Blancanieus adormita. Allora clamó á os demás, que s’amanoron templaus e chiloron plenos d’almirazión. Trayoron as suyas siete chiquetas lampas e alumbroron á Blancanieus. –Ó, alabau siga Dios! Ó, Dios mío! –esclamaban–; ¡qué mozeta tan polida! E estió tanto e tan gran o suyo goyo que dezidioron de no dispertar-la, sino dixar-la dormir en o leito. O seteno nano s’adurmió con os suyos compañers, una oreta con cada uno e asinas toda a nuei. Á punto día Blancanieus se dispertó e, en beyer á os siete nanez, s’espantó. Pero os nanez la saludoron e li preguntoron: –¿Cómo te clamas? –Me clamo Blancanieus –dizió ella. –¿E cómo yes plegata enta casa nuestra? –continoron preguntando os nanez. Allora lis contó que a suya tía [madastra] l’eba ordenato á un cazataire que la matase, pero que iste l’eba perdonato a bida, e que ella yera estata caminando todo o día por a selba dica que a ra fin trobó a caseta. Allora dizioron os nanez: –Si te quiers fer cargo d’a casa, cozinar, fer as camas, labar, enguisar as ropas e tener todo escoscau, te puez quedar con nusotros e no te faltará cosa. –Sí –dizió Blancanieus–, lo feré con muito goyo. E Blancanieus se quedó á bibir con os nanez, acotraziando a casa. De maitins [de mañanas] se’n iban t’o mon á replegar minerals de fierro e oro; de tardada tornaban e allora se trobaban a zena parata. De día a mozeta se i quedaba sola e os nanez li dizioron: –Para muita cuenta d’a tuya tía [madastra]: lugo saperá que te trobas aquí. Asinas que no dixes dentrar a denguno. Pero como a reina creyeba que s’eba minchato o figado e os libianos de Blancanieus, solo pensaba que yera nuebamén a más polida. Asinas que se plantó debán d’o mirallo e dizió: –Mirallet, mirallet que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye? Á o que o mirallo respondió: –Ó, reina, que a más polida yéraz, agora Blancanieus, allá entre os siete mons, con os siete nanez, milenta begatas más guapa que bos ye. Allora s’espantó toda porque sapeba que o mirallo solo deziba a berdá e paró cuenta que o cazataire l’eba engañato e que Blancanieus encara bibiba. E pensó de nuebo de qué traza podeba matar-la, pos entre que no estase a más polida de todo o reino, a imbidia no la dixarba bibir ni un solo inte. A ra fin li s’ocurrió o que iba a fer: se tintó a cara e se clabó unos zarallos como si estase una biella quinquilaira, que no se conoxeba quí yera. D’ixa guisa se’n fue por os siete mons dica plegar ta casa d’os siete nanos, trucó en a puerta e bozió: –Büenas cosetas bendo! Bendo! Blancanieus acucutó por a bentana e la clamó: –Buen día, buena muller! Qué ye o que bendez? –Muitas cosetas e muito bonicas –respondió–: zintas de todas as colors. E sacó d’a suya zesta un zinteta feita con sedas de todas as colors. «Á ista buena muller puedo dixar-la dentrar», pensó Blancanieus; e ubrió a puerta e le mercó a bonica zinta. –Ó, mozeta, qué bonica que yes –dizió a biella–; biene t’aquí, que te meta a zinta. Blancanieus no sospeitaba cosa, asinas que acochó o tozuelo e dixó que a biella li metese a zinta. Pero a biella li chitó ascape a zinta t’o cuello, le fizo un ñudo e l’apretó tan fuerte que Blancanieus se quedó sin alentar e se cayó t’o suelo como si estase muerta. –Bien, asinas que estiés a más polida –dizió a biella pretando á correr. Á lo que pasó un ratet, á ra ora d’a zena, tornoron os siete nanez ta casa e s’espantoron asabelo de trobar á ra suya quiesta Blancanieus larga en o suelo, sin mober-se, e que parexeba que yera muerta. La debantoron, y en beyer que o ñudo l’afogaba, cortoron a zinta; allora a mozeta empezipió á alentar e tornó á buenas. Cuando os nanez sapioron [súpon] o que eba pasato, dizioron: –A biella quinquilaira yera a endina reina. Para cuenta e no dixes dentrar á denguno cuando no sigamos con tu. Pero a mala muller, malas que tornó t’o castiello, fue á catar-se en o mirallo e dizió: –Mirallo, mirallet, tu que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye? Allora o mirallo respondió como feba perén: –Ó, reina, que a más polida yéraz, agora Blancanieus, allá entre os siete mons, con os siete nanez, milenta begatas más guapa que bos ye. En escuitar isto, le dio tal espanto que o corazon cuasi li se’n saliba d’o peito, pos paró cuenta que Blancanieus yera tornata ent’a bida. –Pos agora –dizió–, boi á pensar bella cosa ta acotolar-la. E con unas broxerías que conoxeba fizo un peine emberenato. Allora se clabó unos zarallos, como si estase otra muller biella, ta trafucar á Blancanieus. Asinas caminó por os siete mons dica que plegó ta casa d’os siete nanos, trucó en a puerta e bozió: –Bendo muitas cosetas, bendo! Blancanieus cucutió por a bentana e dizió: –Contina o tuyo camino, que no puedo ubrir a puerta á denguno. –Pero podrás beyer a mercanzía –dizió a biella. Sacó o peine emberenato, e lo tenió en alto, amostrando-lo. Á ra mozeta le cuacó muito, se dixó engañar e ubrió. Cuando se metioron d’alcuerdo en o pre, le dizió a biella: –Agora te boi á peinar como ye menester. A pobreta Blancanieus no sospeitaba cosa e dixó que a biella la peinase, pero malas que eba meso o peine en a suya tufa, o bereno empezipió á fer prebo e a mozeta cayó t’o suelo sin sentido. –Tu, a que yeras a más polida –dizió a endina muller–, agora sí que yes muerta. E se’n fue t’o castiello suyo. Pero suerte que lugo se fizió de nueis e os siete nanez tornoron ta casa. En beyer a Blancanieus en o suelo, como si estase muerta, ascape sospeitoron d’a madastra [a tía]; miroron a causa e troboron o peine emberenato. No más trobar-lo, Blancanieus se dispertó e lis charró o que eba pasato. Allora le dizioron que parase muita cuenta e que no tornase á ubrir a puerta á denguno. A reina, en tornar t’o castiello se metió debán d’o mirallo e dizió: –Mirallo, mirallet, tu que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye? Allora o mirallo respondió como a begata anterior: Ó, reina, que a más polida yéraz, agora Blancanieus, allá entre os siete mons, con os siete nanez, milenta begatas más guapa que bos ye. Cuando sintió charrar asinas á o mirallo, s’estremolezió e tremoló de carraña. –Blancanieus morirá –chiló–, anque siga a zaguera cosa que faga. Dimpués se clabó en un fosco posiento que solo ella conoxeba e acotrazió una manzana emberenata. Por difuera parexeba muito buena, tan blanca e roya que qui la beyese solo quererba minchar-la, pero qui se’n minchase solo que un trozet, se morirba. Cuando a manzana estió acotraziata, a madastra [a tía] se pintó a cara, se desfrazó de labradora e se’n fue por os siete mons ent’a casa d’os siete nanos. Trucó en a puerta; Blancanieus cucutió por a bentana e dizió: –No puedo ubrir a puerta á denguno; os siete nanez no me dixan. –Como quieras –dizió a labradora–; ya benderé as mías manzanas en otro puesto. Tiene, te’n doi una. –No –dizió Blancanieus–, no puedo azeutar cosa. –¿Tiens miedo de que siga emberenata? –dizió a biella–; mira-te, boi a cortar a manzana en dos piazos: o lau royo ye pa tu, o lau blanco lo me mincharé yo. Pero a manzana yera emberenata por o lau royo. A guallarda manzana retantó á Blancanieus e, cuando beyó que a labradora en minchaba, pensó que no yera emberenata, asinas que sacó a mano e pilló a metá emberenata. Pero solo fizió que minchar-ne un trozet e cayó muerta ent’o suelo. A reina la beyó cayer con endina güellada e, entre que s’arreguiba con grans carcalladas, dizió: –¡Blanca como a nieu, roya como a sangre, negra igual como a fusta d’ebano! Ista begata no podrán dispertar-te os nanos. Cuando tornó t’o castiello suyo, li preguntó á o mirallo: –Mirallo, mirallet, tu que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye? O mirallo respondió á ra fin: –Ó, reina, de todo o reino bos soz a más polida. Allora descansó o suyo imbidioso corazón todo o que puede descansar un corazón imbidioso. Os nanez, cuando plegoron de nueis ta casa suya, troboron á Blancanieus en o suelo: no alentaba e yera muerta. La debantoron e buscoron bella cosa que tenese bereno. Li desenreligoron o zinto, peinoron a suya tufa e la laboron con agua e bino, pero no púdon fer cosa: a suya quiesta nina yera muerta, e muerta continó. La metioron en un atabul, se cofloron arredol e i plororon tres día de contino. Dimpués la querioron enterrecar en o fosal, pero se beyeba encara tan pincha a mozeta e teneba os suyos monfletes con tanto colorito, que parexeba que yera biba. Por ixo, dizioron: –No podemos enterrecar-la en a negra tierra. E fízon un caxón trasparén de cristal, ta poder beyer-la por toz os laus, la i metioron e escribioron por difuera o suyo nombre con letras d’oro, dizindo que yera una prinzesa, ta que a chen lo sapese. Allora claboron o caxón en a punda d’un mon e uno d’os nanos yera perén cosirando. Os animals tamién bínon [binioron] á plorar por Blancanieus: primero o bobón, dimpués a gralla e o zaguero o turcazo.  Asinas chazió Blancanieus en o caxón muito tiempo, e como no se malmeteba parexeba que yera adormita, pos encara yera blanca como a nieu, roya como a sangre e teneba encara a suya tufa negra como o tizón. E béteme que un día se tresbatió un prenzipe en a selba e plegó t’a casa d’os nanez ta pasar a nuei. Beyó o caxón en o mon e drento a polida Blancanieus, e leyó o que yera escrito con letras d’oro. Allora dizió á os nanez: –Dixaz-me o caxón. Tos daré por el o que queraz. Pero os nanos le contestoron: –No la dixaremos, ni por todo l’oro d’o mundo. –Daz-lo-me, pues, como un presén –dizió o prenzipe–, pos ya no podré bibir sin beyer de contino á Blancanieus. Querese onrar-la e respetar-la como á o mío ser más quiesto. En sentir-le charrar d’ixas trazas, os buenos nanez se compadexioron d’o prenzipe e le dioron o caxón con Blancanieus. O prenzipe mandó á os suyos sirbiens que lo portiasen en os suyos güembros. Allora ocurrió que se trepuzoron con una mata e, con a sobatida, Blancanieus gomecó o trozet de manzana que s’eba minchato. Dimpués ubrió os güellos, debantó o tape d’o caxón, se metió dreita e rebibió. –Ó, Dios mío! ¿En dó soi? –esclamó. O prenzipe le dizió pleno de goyo: –Yes con yo. E recontando-le o que eba pasato, le dizió: –Te quiero más que á cosa en o mundo. Biene con yo ent’o castiello de mi pai e serás a muller mía. Á Blancanieus le cuacó muito a ideya e se’n fue con o prenzipe. A boda estió zelebrata con muita fachenda. Pero en a lifara yera tamién combidata a endina tía [madastra] de Blancanieus. A tía [a madastra] se clabó un prezioso bestido, se plantó debán d’o mirallo e le preguntó: –Mirallo, mirallet, tu que me beyes, a más polida de todo o reino, di-me, ¿quí ye? E o mirallo respondió: –Ó, reina, que a más polida yéraz, agora a choben reina milenta begatas más guapa que bos ye. Allora a endina muller chitó un churamento e o suyo cuerpo s’emplenó de miedo e no sabió qué fer. Primero no quereba ir t’a boda; pero como yera muito refitolera, pensó que teneba que ir-bi e beyer a choben reina. Cuando plegó t’o castiello reconoxió á Blancanieus e se quedó tan plena d’espanto que no se podeba mober. Pero ya yeran paratos sobre o fuego os zapatos de fierro, que trayoron con as estenazas e se los claboron a ra endina reina en os piez. Os zapatos yeran rusiens e no aturó de brincar e brincar dica cayer muerta en o suelo.

***
**
*



Noviembre2020/Miscelánea. MANUEL MARINA MARTÍNEZ.

*

MANUEL MARINA Y MARTÍNEZ. (Bubierca, 1822 - Calamocha, 1901)

Maestro calamochino y autor de la música del Baile a San Roque.

*

Pinchad aquí:

http://www.xiloca.org/data/Bases%20datos/Cuadernos/314.pdf

*

*
Calamocha
*
Bubierca
***
**
*

Noviembre2020/Miscelánea, LA LABRADORA DE PABLO SERRANO EN EL PARQUE DE LOS FUEROS DE TERUEL

A Pablo Serrano no le parecía el Parque de los Fueros de Teruel un buen sitio para su Labradora. La Labradora turolense es una mujer cargada de trabajos y sudores, una mujer que lleva el peso de la casa y de la familia. Que da el pan y la leche a sus hijos y que lucha contra una naturaleza adversa. Su lugar está donde hay trabajo, actividad humana, impulso por sobrevivir y no en un parque de recreo.
No le hicieron caso (ni los suyos).
*
*
***
**
*

Noviembre2020/Miscelánea. HOY, 30 DE NOVIEMBRE, SAN ANDRÉS, FIN DEL OTOÑO METEREOLÓGICO Y COMIENZO DEL INVIERNO.

Para los meteorólogos, el invierno comienza el día 1 de diciembre. Hoy termina el otoño y esta noche hay luna llena. Sin embargo, el invierno astronómico comenzará el día 22 de diciembre.

*
*
***
**
*

domingo, 29 de noviembre de 2020

Noviembre2020/Miscelánea. LAS AUTOVÍAS QUE DEMANDA LA AGRUPACIÓN DE ELECTORES "TERUEL EXISTE"

Añadir título

La Autovía del Jiloca, o A-24

 Es un proyecto de autovía perteneciente a la Red de carreteras del Estado, que se concibe como una conexión entre el Levante y el norte de Castilla. Únicamente un tramo de esta autovía se encuentra incluido en el PEIT, y por tanto tiene visos para ser construido, se trata del tramo que discurre intégramente por la provincia de Zaragoza, entre Calatayud (donde enlazaría con la autovía del Nordeste) - Daroca y Calamocha en la A-23 (autovía Mudéjar). El estudio informativo de este tramo de 45 kilómetros de longitud fue aprobado por el Ministerio de Fomento el día 24/7/09, y se previó que la adjudicación de las obras se iniciara a finales de 2011 o a principios de 2012. El coste estimado de la obra fue de 149,6 millones de euros. Debido a la crisis económica, esta autovía tardará años en ver la luz.1​

Es una autovía, que si algún día se construye entera, unirá Daroca y Burgos paralelamente a la N-234, pero también pasará por Soria y si algún día se construyen todas las autovías que pasaran por esta ciudad, se unirían allí: la A-11, la A-13, la A-15 y la A-24.

*

La A-25 (Alcolea del Pinar- Monreal del Campo

 es un proyecto de autovía española que debería seguir aproximadamente el recorrido de la carretera N-211 conectando la A-2 desde Alcolea del Pinar (Guadalajara) con la A-23 por Monreal del Campo (Teruel). Sus función principal sería una nueva alternativa hacia a la A-3 para unir Madrid Levante por Castellón y Valencia, y hacia Cataluña por el sur de Zaragoza y la Z-40. Asimismo uniría por una vía de alta capacidad la ciudad de Teruel y su provincia con la capital de España, Madrid, y serviría para vertebrar el sector oriental de la provincia de Guadalajara, la comarca del Señorío de Molina-Alto Tajo.

Existe un estudio informativo elaborado en mayo de 2009 por la empresa Ayesa para poder desdoblar en nueva autovía. El estudio consta de 19 tomos que fueron entregados a los ayuntamientos afectados para que se realizasen las alegaciones que se estimasen oportunas. El tomo1, relativo a la memoria, es bastante orientativo respecto al trazado previsto para este tramo.

Por ahora, esta nomenclatura no está en la lista de las nomenclaturas oficiales del PEIT 2005-2020.

A más largo plazo, y siguiendo el actual trazado de la N-211, podría haber un nuevo proyecto de prolongación de la autovía hasta Alcañiz e incluso hasta Tarragona, conectado con las futuras autovías A-68 y A-7.1​Desde el año 2010 este proyecto está parado.

*

La Autovía de Castilla-La Mancha (A-40)

​ Es una autovía en construcción cuyo recorrido comenzará en la autovía A-6, a la altura de Adanero, y finalizará en Tarragona, comunicando así de forma directa el sur de Castilla y León, Castilla-La Mancha, el interior de la Comunidad Valenciana, Aragón y el sur de Cataluña sin tener que pasar por Madrid.

Formará parte, junto con las autovías A-28, AV-20 y la futura conexión de la A-1 con la A-2, del pentágono de Supercircunvalación exterior de Madrid del Plan Estratégico de Infraestructuras y Transporte (PEIT) conectando las autovías radiales A-1, A-2, A-3, A-4, A-5 y A-6.2​

Junto con las autovías de Ávila-Salamanca (Ávila - Salamanca) y la de Mudéjar (Sagunto - Jaca), formarán un importante eje que unirá el oeste de la Península con el Mediterráneo

*

La autovía del Ebro o A-68

Es una autovía española (partes catalogadas como "vía de dos carriles para cada sentido"). Su inicio está en El Burgo de Ebro y su final en Miranda de Ebro. Su trazado coincide con la N-232 entre El Burgo de Ebro y Ollauri, y con el de la N-124 entre Ollauri, en las cercanías de Haro, y Miranda de Ebro. De los 376 km que puede llegar a tener, son pocos los abiertos al tráfico (unos 70 kilómetros). Esta autovía pasa por Castilla y León, La Rioja, Navarra y Aragón.

Salida hacia el Mediterráneo

El 14 de julio de 2009, el ministro de Fomento José Blanco, en una reunión con el presidente de la Generalitat Valenciana, Francisco Camps, hizo público el trazado definitivo de la A-68 desde Valdealgorfa (Teruel) hasta la costa mediterránea, y que transcurrirá por el corredor de la actual N-232 desde Valdealgorfa, pasando por Morella hasta su final en Vinaroz. Cumpliéndose así una histórica reivindicación de las comarcas del norte de la comunidad valenciana y las aragonesas del Bajo Aragón, mejorando sustancialmente su acceso a la costa mediterránea.

*
Mapa que ha difundido la Agrupación de Electores "Teruel Existe" por toda la provincia.
*
PACTO DE INVESTIDURA DE LA A. E. "TERUEL EXISTE"- PSOE PARA HACER PRESIDENTE A PEDRO SÁNCHEZ.
***
**
*

Noviembre2020/Miscelánea. TREINTA DE NOVIEMBRE LUNA LLENA Y ECLIPSE PENUMBRAL (NO SE VERÁ APENAS EN ESPAÑA)

*

***
**
*

sábado, 28 de noviembre de 2020

Noveimbre2020/Miscelánea. ... Y VENDRÁ UNA TERCERA OLA DE COVID-19

La gente anda desesperada en busca de una mesa en la terraza de un bar. Los españoles somos gente de bar, así lo señalan las encuestas, porque datos ciertos no se pueden tener, dada la opacidad del sector. De esta manera se señala que en 2018 los españoles gastamos al año noventa y ocho mil millones de uros en bares y restaurantes (98.000.000.000). Como no ha habido previsión, ahora, dicen de pasar el "platillo" y que paguemos la juerga entre todos.
*
***
**
*

Noviembre2020/Miscelánea. LAS MONJAS DE ABAJO O CARMELITAS. EL CONVENTO DE SANTA TERESA TAMBIÉN HA QUEDADO VACÍO

La primera mujer en ser proclamada Doctora de la Iglesia fue Santa Teresa de Jesús - o de Ávila - una mística española y reformista carmelita en el siglo XVI. El Papa Pablo VI le confirió este título el 27 de septiembre de 1970, mostrando la riqueza y relevancia de su herencia espiritual.
*
Noticia de la marcha de la monjas del carmelo de Teruel a Puçol (Valencia), tras 360 años de permanencia en nuestra ciudad.
*
El convento cerrado a cal y canto.
*
*
*
Pintura de Vicente Berdusán en Gea de Albarracín
*
Pintura de Bisquert en el Mvseo Episcopal de Teruel
***
**
*

Noviembre2020/Miscelánea. PRINCIPALES CORRIENTES PEDAGÓGICAS DE LA ESCUELA NUEVA

***
**
*

Noviembre2020/Miscelánea. LA PUERTA DE LAS LENGUAS (DE COMENIUS)

Juan Amós Comenius
*

LA PUERTA DE LAS LENGUAS

(Comenius y la renovación de la enseñanza de las lenguas)

Antonio Doñas

Ministerio de Educación Cultura y Deporte

*

Pinchad aquí:

https://www.educacionyfp.gob.es/republicacheca/dam/jcr:93587ee2-1163-4c4a-a502-6d4dc2a989ed/la-puerta-de-las-lenguas--online.pdf

***
**
*

viernes, 27 de noviembre de 2020

Noviembre2020/Miscelánea. JUAN AMÓS COMENIUS (EN EL DÍA DEL MAESTRO)

Juan Amós Comenius
Nació el 28 de marzo de 1592
De origen judío y religión protestante.
*

En su alegoría juvenil, El laberinto del mundo, Comenius señala esta situación: «[...] veo que la reformación les costaba mucho a los pobrísimos. No del bolsillo, sino del cuero, digo, que tenían que ofrecer. Y también seguramente sobre éstos llegó a caer el puño, la vara apuntadora, la verga, en la cara, en la cabeza, en la espalda, bajo las asentaderas, hasta que destilaban sangre y casi siempre estaban llenos de cardenales, arañazos, contusiones, callosidades» (Comenio, J. A., 1905. p. 59).

*****

La importancia de Comenius en la Pedagogía

Comenius es considerado el padre de la Pedagogía. Fue teólogo, filósofo y pedagogo, pero su fuerza está en su convencimiento de que la educación tiene un importante papel en el desarrollo de las personas, en el esfuerzo que hizo para que el conocimiento llegara a todos, hombres y mujeres por igual, sin malos tratos, buscando la alegría y motivación de los alumnos. El establecimiento de la pedagogía como ciencia autónoma y la inclusión en sus métodos de ilustraciones y objetos, hicieron de él pionero de las artes de la educación y de la didáctica posterior. Ideó las bases para la cooperación intelectual y política entre los estados, lo cual dio como resultado el concepto de «federación de los pueblos», idea que lo coloca como precursor del pensamiento moderno.

En Orbis Pictum, muestra un mundo visible en dibujos, un libro para el aprendizaje del latín, que parece ser el primer libro ilustrado para niños. Su gran obra, Didáctica Magna, le hizo famoso en toda Europa y dio una gran importancia al estudio de las lenguas.

***
**
*

jueves, 26 de noviembre de 2020

Noviembre2020/Miscelánea. LA ASOCIACIÓN: PRIMERA REVISTA DE CIENCIAS DE LA PROVINCIA DE TERUEL (1883-1891)

El día 15 de enero de 1883 nace "La Asociación"
Primera revista de ciencias de la provincia de Teruel
*
Pinchad aquí:

https://investigacion-farmaceutica.es/la-asociacion-1883-1891-primera-revista-de-ciencias-de-la-provincia-de-teruel/

***
**
*

 

NOviembre2020/Miscelánea. HABITANTES DE ALMOHAJA DESDE 1900 HASTA 2019.

*
Almohaja, 16 habitantes de derecho.
80 veraneantes.
*

Evolución de la población desde 1900 hasta 2019

Año

Hombres

Mujeres

Total

2019

11

5

16

2018

11

5

16

2017

13

5

18

2016

14

5

19

2015

15

5

20

2014

16

5

21

2013

16

5

21

2012

22

6

28

2011

23

6

29

2010

21

8

29

2009

15

8

23

2008

20

8

28

2007

20

8

28

2006

21

9

30

2005

20

10

30

2004

17

11

28

2003

18

13

31

2002

18

11

29

2001

18

11

29

2000

18

11

29

1999

19

10

29

1998

20

11

31

1996

21

14

35

1995

21

16

37

1994

22

16

38

1993

21

16

37

1992

21

17

38

1991

22

18

40

1990

29

24

53

1989

31

25

56

1988

21

19

40

1987

18

16

34

1986

18

16

34

1981

0

0

32

1970

0

0

64

1960

0

0

156

1950

0

0

197

1940

0

0

201

1930

0

0

193

1920

0

0

253

1910

0

0

265

1900

0

0

243

***
*